Στην πορεία της σύγχρονης ελληνικής τέχνης, οι καλλιτεχνικές συλλογικότητες διεκδικούν μία σημαντική θέση, με κάθε ομάδα, ανάλογα με την εποχή, να καθοδηγείται από διαφορετικά κίνητρα και να ορίζει τους δικούς της στόχους. Στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, η καλλιτεχνική συσπείρωση τροφοδοτήθηκε από τις συνθήκες της εποχής της Δικτατορίας, αλλά και αντανακλούσε την επιθυμία για την υπέρβαση παλαιών κατεστημένων, με τις ομάδες τέχνης να μιλούν για θέματα εικαστικής αποκέντρωσης, κριτικής στάσης απέναντι στους καθιερωμένους θεσμούς, προσέγγισης ενός ευρύτερου κοινού, διεύρυνσης του εκπαιδευτικού και κοινωνικού χαρακτήρα της τέχνης.

Στη σημερινή εποχή, η κρίση μπολιάζει τη δημιουργικότητα με τη συλλογικότητα και οι καλλιτεχνικές συλλογικότητες δηλώνουν δυναμική παρουσία καθώς καταγράφεται μία πληθώρα ομάδων με εικαστική ή/και διεπιστημονική σύνθεση που στοχεύουν στην εντονότερη αλληλεπίδραση μεταξύ καλλιτεχνικών και κοινωνικών δομών και επεκτείνουν τη δυναμική της δράσης τους εκμεταλλευόμενες τη δημοκρατικότητα και την άμεση προσβασιμότητα στην πληροφορία που προσφέρει το διαδίκτυο και η κοινωνική δικτύωση.

Η συγκεκριμένη συζήτηση, φιλοξενώντας καλλιτέχνες που συσπειρώθηκαν σε ομάδες «τότε» και «τώρα», στοχεύει να χαρτογραφήσει το κλίμα κάθε εποχής, τις ανάγκες και τις απαιτήσεις που ορίζουν τη συλλογική καλλιτεχνική δημιουργία· να παρουσιάσει τους λόγους επιλογής από το ατομικό στο συλλογικό· να διερευνήσει ιδέες και στόχους των Ομάδων τόσο στην εποχή της αισιοδοξίας και του οραματισμού για «έναν καλύτερο κόσμο», όσο και στην εποχή του σκεπτικισμού, της κρίσης του συστήματος και της διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής· να προβάλει ενδεχόμενες αντιστοιχίες και διαφορές στις μεθόδους δράσης τους· να καταγράψει ζητήματα και θέσεις που αφορούν την εξέλιξη και τη βιωσιμότητά τους.